***4
الگوی آموزش ورزش
آیا نمی شود با دستکاری برخی روشها و برنامه های ورزش دانش آموزی ، در کانون های ورزشی ( ساعات تربیت بدنی ) در تمرین های تیم های ورزشی دانش آموزی ، نظام تمرینی و کاری را به گونه ای طراحی کرد که دانش آموزان ورزشکار در کنار رشد مهارتی در یک رشته ورزشی ، به هنجار های تندرستی مناسبی نیز دست یابند که نشانه ی سلامتی بیش تر از آنها باشد ؟
بیشتر از همه نگاه به ورزش دانش آموزی را باید دگرگون ساخت . متاسفانه ، بر اثر گسترش پخش و نمایش مسابقات ورزشی از رسانه های جمعی بویژه رادیو و تلویزیون – که اساساً برنامه هایشان مهارت محور است – خواه ناخواه گرایش به مهارت محوری در ورزش دانش آموزی نیز به وجود می آید . اغلب مسابقاتی که از رسانه های تصویری به نمایش در می آیند – به ویژه مسابقات ورزشی سطح بالا نظیر مسابقات جهانی فوتبال و بازیهای المپیک بسیار کیفی اند و اجرای مهارت های ورزشی را در زیبا ترین سطح به نمایش می گذارند ، اما حجم زیاد برنامه ها ی آماده سازی آنها به نمایش در نمی آید ؛ چون این بخش جاذبه ای برای دیدن ندارد .
***5
برنامه ریزان ورزشی دانش آموزی می دانند ، ساعات درس تربیت بدنی در مدرسه ها نمی تواند جایگاه مناسبی برای دگرگونی در ترکیب بدنی دانش آموزان باشد . نبود امکانات مناسب ، حداکثر 100 ساعت فعالیت ورزشی در سال ( 50 هفته ی فعال در یک سال و هر هفته دو ساعت درس تربیت بدنی ) ، کمبود احتمالی دانش برخی معلمان در زمینه ی دانش روز ، آموزش محور بودن مدرسه ها ، و ... همگی این پیام را می رسانند که امکان ندارد از طریق ساعت درسی تربیت بدنی ، سلامتی مورد نیاز دانش آموزان را از راه فعالیت های بدنی مناسب در مدرسه ها تامین کرد . باید اولیا را به موضوع تندرستی کودکان و نوجوانان حساس کرد تا نگاه آن ها نیز به درس و مدرسه تغییر کند و فعالانه در گسترش فضاهای ورزشی در آموزش و پرورش مشارکت کنند که به همان اندازه ی گسترش کلاس های آموزشی ، این نکته مهم است . متاسفانه ، هنوز شمار زیادی از والدین فقط انتظار دارند مدرسه ، فرزندان آنها را با هوش و با حافظه ی قوی بار آورند و در درس و تحصیل ، آن ها را با موفقیت قرین سازند و کمتر به سایر پدیده های رشدی فرزندشان – به لحاظ عاطفی ، هیجانی ، بدنی و روانی – حساسیت بالایی نشان می دهند .
***6
در آموزش و پرورش ، اصول اجرایی و برنامه ریزی تمرینی در سطح باشگاه ها و کانون های دانش آموزی ، باید جنبه ی علمی بیابد تا دانش آموزان ، علاوه بر کسب مهارت های ورزشی ، در شاخص های بهداشتی ورزشی نیز به هنجارهای مناسب دست یابند . آموزش دوره ای مربیانی که در کانون ها فعالند بسیارمهم است ، انجام پژوهش های دوره ای و سنج شاخص های بهداشتی در کنار شاخص های مهارتی ، می تواند چهره دقیقی از وضعیت برنامه های ورزشی دانش آموزان ورزشکار ارئه کند . برنامه های ورزشی کانون های دانش آموزی ، بویژه برای کسانی که به عضویت تیم های ورزش دانش آموزی در می آیند ، باید به گونه ای باشد که آنها را در ابعاد گوناگون از سایر دانش آموزان متمایز کند ؛ و نه فقط در اجرای مهارت ورزشی خاص . مطالعات انجام شده در سطح ورزشکاران موفق نشان می دهد ، آنها در همه ابعاد از افراد عادی جلوترند . بویژه در شاخص های ترکیب بدنی ، آنقدر به هنجارهای مطلوب نزدیک می شوند که همیشه به عنوان یک الگوی ورزیدگی و سلامتی از آنها یاد می شود . تفاوت بارز در حد معنی دار در درصد چربی بدن ، تنها یکی از این شاخص هاست .
***7
بدون پشتوانه مالی مناسب ، اجرای هر برنامه – بویژه جایگزینی یک برنامه ی جدید که با مقاومت های سنتی خاص خود روبه روست – با محدودیت مواجه می شود . تردید نباید کرد که در سطح کلان ، اختصاص بودجه های مناسب به ورزش دانش آموزی ، تحول پایدار و اساسی را ممکن می سازد . بدون تردید ، اختصاص بودجه ی مناسب به فعالیت های ورزشی در سطح جامعه و به طور خاص به ورزش در آموزش و پرورش ، هزینه های بهداشتی و در مانی را کاهش می دهد و توازن بودجه ای نیز آسیب نمی بیند . تجربه ی کشورهای توسعه یافته گواه این حقیقت است .